ruth, sevgilim,
ben bu sayfanın adını “önsöz” koyuyorum ya,
kaygılandığını da görür gibiyim. kaygılanma sakın,
tek derdim bu rastlantıya ve sana teşekkür etmek!
ben, sana hep teşekkür etmeliyim.
ben şimdi, biraz o tutkunun verdiği acemilikle acemi
ama içten ve elyazısına sığmayacak bir yoğunluktayım.
– elyazım iyi ki kötü, güzel olsa sığınacak mazeret kalmazdı! –
sen çok güzeldin, özlemiştim, çok
seviniyordum içimde yayılan özlemine.
ben, dokunmayı seviyordum ya, şimdi
sen, büyüye dokunmak gibisin bende…
elbette hep, elbette her zaman!
bir tek şeyden çok korkarım: seni göz açıp
kapayıncaya dek görüp, ansızın yitirmekten…
seni bana çok özlet
ama sakın unutturma!
