Ben serve néce beñzedeyin kadd-i dil-beri
Tûbâ vü Sidre olmaya anuñ berâberi
Bir vech ile terâveti vardur yanağınuñ
Pejmürde gösterürse revâdur gül-i teri
Müşgîn saçuñı dâm düzüp murğ-ı cân içün
Bağlar ucına dâne-i hâl-i mu‘anberî
Hatt-ı siyâhı ‘aksini eşkümde dér gören
San kim geçer cihân suyını şâm leşkeri
Bir dilrübâya bağladı göñlini ÂHÎ kim
‘Aynına gelmez işbu cihânuñ güzelleri
