Künc-i fürkatde ümîd-i vasl-ı yâr egler beni
Cân vérürdüm derd ile ol intizâr egler beni
Za‘f ucından tâkat-i sabrum dükendi kalmadı
Eşk-i hûnîn ile şimdi âh u zâr egler beni
Yalıñuzlıkda hayâl-i haddüñ éy mihr dökülüp
Şem‘ gibi her géce par par yanar egler beni
Hân-ı hüsnüñden geçüp mihmân olaydum éy gözüm
Hey bir éki gün bu çarh-ı bî-karâr egler beni
Zehrini dehrüñ ferâmûş étmek içün ÂHİ’yâ
Mest olup her gün şarâb-ı hôş-güvâr egler beni
