I
Hüsnüñ şu‘âı ‘âleme nûr u ziyâ yéter
La‘lüñ dil-i şikesteye bir dem devâ yéter
Cân gülşeninde sidre-kadüñ müntehâ yéter
Dil kişverine zülf-i siyâhuñ belâ yéter
Yıkmağa bu vilâyeti ol ejdehâ yéter
II.
Meydân-ı ‘ışk içinde ayakları kemân
Ğamzeñ okına eylemişem sînemi nişân
Cevrüñden özge cevr ideli çarh-ı bî-amân
Geh yaş gelür gözümden ü geh yaş yérine kan
Derd-i derûnı bilmege bu mâ-cerâ yéter
III.
İzüñ tozını eyleyeli başum üzre tâc
Oldum şehâ bu vech-ile halk ortasında aç
Derdüñ olalı dilde devâ-yı sitem-mizâc
Bîmâr-ı ‘ışka şerbet ile eyleme ‘ilâc
Var éy tabîb ko beni derdüm baña yéter
IV.
Şol deñlü eyledüñ sanemâ cânuma cefâ
Mu‘tâd oldı dil dilemez kim süre safâ
Dil-ber yolında yétmedi çekdügüm belâ
Ey çarh sen de yâr gibi olma bî-vefâ
Zîrâ bu deñlü ‘âleme bir bî-vefâ yéter
V.
‘Âlemde ÂHÎ olmaz ise vuslat olmasun
Tek ara yérde dil-ber ile fetret olmasun
Aç ol cihânda minnetle ni‘met olmasun
Tek yérde gökde zerre kadar minnet olmasun
Örti döşek Necâtî’ye bir bûriyâ yéter
