Nâlişümden géceler yummaz gözini nüh-felek
Âh ki ol meh ‘âlemi éncitdi yérden göge dek
Bilmezem ne tâli‘-i ferhunde-fâlüñ var ki hîç
Her kişi ögse seni göge çıkarur éy melek
Éncinüp ol ğonca-leb dil bülbülinüñ âhına
Dédi lutf eyle yüri bi ’llâh bizden öterek
Ol sanem her seng-dilden eylemez tîğin dirîğ
Sen gerek kan ol gerek derd ile taş ol éy yürek
Alnuña meh yüzüñe mihr-i cihân-ârâ démiş
Dôstum ÂHÎ seni göge çıkarur géderek
