Hâr-ı müjgândan hezârân pâre olursa yürek
Ğonca-veş éy ‘âşık-ı şeydâ dilüñ tutmak gerek
Sînesini çâk éder seyl-âb-ı eşkümden zemîn
Başına odlar yakar her subh âhumdan felek
Tağ u taş fürkatde kan ağlamağa feryâd içün
Lâle hûnîn-çeşm olur dâğ-ı siyâhı merdümek
Hânesini göñlümüñ yapdukda mi‘mâr-ı ezel
Revzeni zahm oldı vü tîr-i ğamuñ yér yér direk
Gerçi ‘âlemde perî yüzlü melekler çok velî
Gözüme sensüz görünmez ne perî vü ne melek
Nokta-veş ayırsa tenden başumı tîğ-i ecel
Harf-i ‘ışkuñ mümteni‘dür levh-i dilden k’ola hak
Tîğ-i cân-bahşuña karşu vérse ÂHÎ tañ mı kim
Cân vérür âb-ı revâna érmege tîğüñ yürek
