Kalûbelâdan beri muhacirim ben
Her nereye gitsem ensâr karşıladı
Bir at, bir kurt, bir yılan anladı da
Kendi cinsimden olanlar anlamadı
Omuz vurup geçenlerin açtığı yara
Kevgire çevirdi sevdalı yüreğimi
Ey sevgili,
Ne zaman darda kaldımsa
Hep sana yazdım arzuhalimi
Hep sen yetiştin imdada.
Bir kabir kapınsın ağzında
Ne bir Münker, ne de bir Nekir’im ben
Gezginim, bu yüzden yosun bağlamam
Kalûbelâdan beri muhacirim ben
Herkes için göz yaşı dökerim de
Kendim için ağlamam
Yeni bir sevda türküsü duyduğumda
Turnalar havalanır yüreğimden.
Adına muvaşşah şiirler yazarım
Leylâkî zaman dilimleri bereketlenir
Lâleler esrür emdikleri çiy damlalarından
Aşkın ile yüreğimi pazarlarım
Hangi yöne dönsem hep benimlesin
Ruhum sana uçmaya niyetlenir
Ey sevgili,
Aşkın ile yanar parlarım.
Kalûbelâdan beri muhacirim
Dolaşıp duruyorum diyar diyar
Aşkın deryasında arındı kirim
Artık karanlığı aydınlatacak bir mumum var
Limandaki gemi demir alıyor
Lâhurî şal gibi dalgalanıyor sular
Ay’ın dogması yakın
Hızır’ın vakti mayalaması
Uzak değil
Ey sevgili,
Kamalaklı kara-ardıç ormanlarında
Bengitaşa konmuş bir bahtlı kuşum
Rivayet ne olursa olsun
Sevdana adamış serimi
Bengisulardan içmişim
Bengisularda yunmuşum.
Bahaeddin KARAKOÇ (Aşk Mektupları – Dolunay Yay. Nisan 1999 / ANKARA)
