Bah itibâr-ıla kim nakş-bend-i kün-fe-yekûn
Bu yaprag üzre nice yazdı nakş-ı gûn-â-gûn
Ne sanat itdi agaçlara Kudretüñ kalemi
Ki reng reng görinür nite ki bûkalemûn
Şafak bigi oldı tonı bâguñ âl ü nârincî
N’irede-y-idi bu hoş-reng-i atlas u iksûn
Dökile lal-ile dînâr toprag üstinde
Meger ki çıhdı bu yirden hazâyin-i Kârûn
Yeşil agaca nazar it ki sıbgatu’llahdan
Nice benefş ü kızıldur u saru vü gül-gûn
Budahlaruñ hafakanın dem imtilâsından
Gidermege zer ü yâkût hevâ ider macuñ
Tolamiş-iken agac özdeginde sarmaşuk
Bu resm-ile yerekân olmış ol aceb neçün
Düşer bu topraga bî-hûş u zâr u zerd evrâk
Meger hazân yili içürdi bunlara efyûn
Gören kişi sögüdüñ yapragını bürkededir
Sunuñ yüzinde ne çâbük yüzer bu zerrîn nûn
Nebât hâlini gördüñ ki n’itdi bâœ-ı hazân
Pes olagıl bu bekâsuz cihâna sen magbûn
Kanı arûs-ı reyâhîn bizenüben kuşlar
Nüvaht itdügi gül-zârda ney ü kânûn
Kanı ol ki efser-i yâkût urınur-ı-dı gül
İderdi bülbül aña karşu nagme-i mevzûn
Kanı ol ki sebze-y-ile hulle-pûş-ıdı kühsâr
Kanı ol ki lâle-y-ile lal-i reng-idi hâmûn
Kanı ol ki işve vü âl-ıla halkı nergis-i mest
Kılurdı yâr gözi bigi ışkına meftûn
Kanı ol ki yüzini müşg ü gül-âb-ıla yuyuban
Benefşe gâliye dutardı zülfine dünü gün
Bozardı sebze vü sarardı ol yeşil yaprag
Döküldi gül yile gitdi benefşe olup mahzûn
Yumuldı nergisüñ uş gözi düşdi lâle yire
İçi karara yanup taşı oldı garka-i hûn
Biten yiter dirilen ölür ü gleen gider
Bu yirde evvel ü âhir hemîn budur kânûn
Felek degirmenine ibret-ile bah göresin
Ki degzinüp niçelerüñ süñügin eyledi un
Ale’l-hakîka Hakuñdur hemîn Vücûd-ı Bekâ
Dahı ne varsa bekâsı fenâyadur makrûn
Bahâr-ıla bu hazânda ne nakşı kim gördüñ
Kamusı ol-durur ol bî-gümânz derûn u birûn
Bu ışk u âşık u maşûk ol u hem anuñdur
Cemâl-i suret-i Leylî vü hayret-i Mecnûn
Sıfât-ı zâhir ü zâtını bilmeginde anuñ
Ukûl kaldı perîşân nüfûs oldı zebûn
Muhayyer oldı bu fikretde Bû Alî Sînâ
Cünûna düşdi bu hikmetde akl-ı Eflâtûn
Gerek mi ayn-ı inâyet müsebbih olgıl aña
Ki nûn içinde aña tesbîh ider-idi Zü’n-nûn
Kelîm elinde asâyı ol eyledi sübân
Hem oldur ögreden ihyâ-y-ıçun Mesîhe füsûn
Risâlete iden oldur Muhammedi Muhtâr
Vücûdı Âdemüñ ol dem ki tîn-ıdı mesnûn
Yir-ile gök toludur cümle kudret âsârı
Aceb mi akl olur-ısa bu kudrete mecnûn
İrişmege aña yol müşkil ü perîşândur
Hemîn şerîat u Kur’ândur aña râh-nümûn
Çü farz u nefli anuñ cümle sünnetu’llahdur
Düriş dahı itme ol işi ki olmaya mesnûn
Günâh çogı-y-ıçun üzme rahmetinden ümîœ
Ki rahmeti gazabından olur anuñ efzûn
Günâha tevbe-y-ile göz yaşını salgıl kim
Bu çirke göz yaşıdur su vü tevbedür sâbûn
İ Ahmedî Hakı bilgil mü’essir-i her-şey
Zılâm u nûr n’olur yâ tabâyi-i gerdûn
Zılâm u nûr arazdur araz nedür muhdis
Tabâyi uş mütegayyir mizâc-ı gerdûn dûn
Ger Âdemî-y-iseñ umma vefâ bu gerdûndan
Ki gâv olanlara ider mütâbaat gerdûn
Tevakku itme mürüvvet bu çarh u ahterden
Ki fazl düşmenidür çarh u ahter-i vârûn
Benüm bu kaddüm ü göñlüm hünerden olmışdur
Birisi çeşme-i mîm ü birisi halka-i nûn
Fünûnu fazl-ı kemâle irüreyim diyüben
Ne dürlü saylar itdüm ki el-cünûn u fünûn
Fünûn-ı fazlı çü bildüm ki halk içinde nedür
Dürüst oldı katumda ki el-fünûn u cünûn
Kelâmı hatm idelüm ol melik duâsı-y-ıla
Ki oldı ilm serâyına anuñ sehâsı sütûn
Penâh-ı milk-i Süleymân Emîr Sülmân Beg
Ki oldı adli-y-ile milk fitneden me’mûn
Anuñ duâsı-la kürsî sahâyifi merkûm
Anuñ senası-la arşuñ defâtiri meşhûn
Hak eylesün anı sâhib-kırân bu âlemde
Niçe ki devr-ile gidüp gele dühûr u füzûn
