Hep beni gözetmiş, hep beni kurmuş
Belli ki bendeki “ben”i tanıyor…
Yazgımla oynarken saklanıp durmuş
Yüzü yeni yeni aydınlanıyor.
Uçuruma itmiş, kırmamış beni
Düzlüğe çıkarıp sınamış beni
Konuşurken dudakları kanıyor.
Tebessümü bahar, kalbi hazine
Kokusunu alan düşler izine…
Ruhum sunacağı saf iksirinde.
Sesi ufuklarda bir uçan geyik
Varır varır toslar ses duvarına.
Gözleri telveden bir çift üveyik
Tünemiş sabahın beyaz zarına.
Batık bir gemiyi söker serçeler
Su yüzüne tek tek çıkar parçalar
Benimse her parçam intizarına.
Beni yüreğimden vurdu O ışık
Son kirim de çıktı, hazırım artık!
O, hâlâ benimle oyun peşinde…
Bahaeddin KARAKOÇ (Ay Şafağı Çok Çiçek –Beyan Yay. İstanbul / 1998)
