Çevre Şiirleri

Düşüncemde yanan mum yüreğime vuran ışık
Bildik sevgilerin uzağında büyüyen
Yepyeni bir dünyada açan ilk menekşe
İğreti sevinçlerin hiç mi hiç yaşamadığı
Geleceği bağrında yaratan güçlü toprak
Deli ırmak dik yamaçlardan süzülen su
Çiğ düşen bembeyaz akşamın vurgunu
Bir varlığı bütünüyle anlatan koca kitap
Lambanın çevresinde dönüp duran pervane
Uslu bir yanardağ bağda bir salkım üzüm
Varılmaz doğrusu yetkinliğin sonsuzun
Anılarımı dolduran karasevda yaşadığım
Her duygu ve ben herzaman vazgeçilmez
Bir kesinlik adıyla güzellediğim sevinç
Anlayışım sezişim mantığım gücüm bilgim
Denizlere koşan ırmak yağmura duran bulut
Taze ekmeğim suyum arkadaşım sevgilim

Afşar Timuçin

Çün demür-ile kamışı kıldı Hâlik âşikar
İtdi kılıçla kalem çoh dürlü bahs ü kar-zâr

Didi evvel fahr idiben kılıc kim ol benüm
Kim benüm-çün didi “enzelne’l-hadîd” ol Kirdgâr

Eyle virdi pes cevâbını anuñ anda kalem
Kim benüm-için didi “nun ve’l-kalem” Perverdigâr

Kılıc aña didi kim benüm iledür pâs-ı milk
Pes kalem didi benem dîn kasrın iden üstüvâr

Didi kılıc kim benem sultânlara olan kemer
Pes kalem didi benem sultânlar elinde süvâr

Didi kılıc yir yüzi binümle olur lâle-gûn
Pes kalem didi benümledür cihân nakşı nigâr

Pes kılıç didi benümle ider ekâbir ululıh
Pes kalem didi benümle ider efâzıl iftihâr

Pes kılıç didi benem kim feth iderem memleket
Pes kalem didi memâlik benden almışdur karâr

Pes kılıç didi benem küffârı iden pâyimâl
Pes kalem didi benem mü’minleri iden pâyidâr

Pes kılıç didi ki şehler düşmenin sayd iderem
Pes kalem didi benem anları eyleyen şikâr

Pes kılıç didi ki şehler benden ister kuvveti
Pes kalem didi ki anlar benden ister istimâr

Pes kılıç didi benüm çoh gûherüm vardur ayan
Pes kalem didi benem hoœ bahr-ı dürr-i şâh-vâr

Pes kılıç didi ki sîm ü zer-durur baña makâm
Pes kalem didi ki bahr-ı müşgdür baña diyâr

Pes kılıç didi benem şerri cihândan def iden
Pes kalem didi benem her hayrı iden ihtiyâr

Pes kılıç didi ki aslum oldı hâk-i hoş-nihad
Pes kalem didi ki binüm aslum âb-ı hoş-güvâr

Pes kılıç didi ki benem Hızr bigi sebze-pûş
Pes kalem didi suya saldum benümdi ol şiâr

Pes kılıç didi ki od içinde ben sabr iderem
Pes kalem didi katısın nûr idemez sini nâr

Pes kılıç didi ki handânam degülem türş-rûy
Pes kalem didi ki mü’min gerek ola eşk-bâr

Pes kılıç didi dürüstem ben şikestüm hîç yoh
Pes kalem didi şikest itdüm Hak-ıçun ihtiyâr

Pes kılıç didi bilürsin bini gökden inmişem
Pes kalem didi ki levhi yazmışam bî-iftikâr

Pes kılıç didi ki kamu aybı ben def iderem
Pes kalem didi benem hoœ kamu gayba râz-dâr

Pes kılıç didi benem hoş-reng ü gâyet ten-dürüst
Pes kalem didi itdi bini havf-ı Hak zâr u nizâr

Pes kılıç didi ki hükmün âleme olmışdur revân
Pes kalem didi ki var bende dahı bu iktidâr

Pes kılıç didi ki illerden ben aluram harâc
Pes kalem didi kamusın ben iderem iddihâr

Pes kılıc didi cihânda olmışam ben muteber
Pes kalem didi cihâna nîşe ideler itibâr

Pes kılıç didi ki Rüstem’den virürem ben nişân
Pes kalem didi ki uş İdrîs’den ben yâdigâr

Pes kılıç didi şecâat bende vardur bî-hisâb
Pes kalem didi belâgat bende vardur bî-şümâr

Pes kılıç didi benem sultânlara hidmet-güzîn
Pes kalem didi benem anlara hoş-midhat-güzâr

Pes kılıç didi ki şâha ben kulam beste-kemer
Pes kalem didi ki baña dahı budur resm-i kâr

Pes kılıç didi dur imdi varalum şeh katına
Tâ ki davimüzi bizüm kat ide ol nâm-dâr

Başı üstine kalem kılıc-ıla oldı revân
Girdiler ol pâdişahuñ hazretine rûz-bâr

Mîr Sülmân-ı Süleymân-kadr ü Âsaf-marifet
Kim halîfe itdi cihâna Hak anı Dâvud-vâr

Ol Ömer adl ü Hasen-hulk u Alî-dildür velî
Kılıcından künd-dendân olur anuñ Zû’l-fikâr

Şehr ü kişver olalı yüzbiñ göz-ile bu felek
Aña hem-tâ görmedi görmeyiser bir şehriyâr

Kanı İskender ki göre-y-di nice olur dünyede
Harb ü darb ü bezm ü rezm ü hazm ü azm ü gîr ü dâr

Memleketde pâœişâh olalı adlinden anuñ
Gürg ü mîş ü bâz ü kâz oldı biribirine câr

N’ola oldı-y-ısa bu âlem müsahhar hükmine
Çün anuñ-çun yaradıldı encüm ü çarh ü medâr

Atınuñ nalin felek anuñ-çun itmiş tâc-ı ser
Tarf-ı zer bagladı cevzâ aña oldı cân-dâr

Kılıcıdur berk-i rahşân atlarınuñ üni rad
Süñüsidür ejdehâ vü ohıdur perrende-mâr

Dökdi gerdûn ayagına varını tâ mihr ü mâh
Hidmeti hakkından anuñ girü kaldı şerme-sâr

Bu meliklerden kim ide ceng anuñla ki anuñ
Bir kolına turamaz biñ Rüstem ü İsfendiyâr

Kâr-zâr idem diyen bu pâdişâhuñ ahdi-le
Ne aceb ger kalur-ısa kılıcından kâr-zâr

Şehr ü kala heybetine nice döyiser anuñ
Kim aña âsî olursa yıhıla bu nüh-hısâr

Elleri ol bahrdur kim dürridür aña hubâb
Kılıcı şol od-durur kim mergdür aña şerâr

K’anı yümn-ile bulayım diyü katında kabûl
Aña virmişdür yemîninden ne kim versa yesâr

Lutfınuñ feyzini görüp bu halâyık üstine
Şerme-sâr oldı anuñ-çundur döker ebr-i bahâr

Himmeti ger memleket almaga itse ârzû
Az zamândan Rûm’dan feth eyleye tâ Kandehâr

Zulm yıhıldı olalı adli anuñ pâsübân
Fitne uyıdı olalı bahtı anuñ hûş-yâr

Kahrınuñ nârını çün kim yâd ider düşmeni
Katre katre yüregi kan olur eyle kim enâr

Yahmaya tamunuñ odı bir nefes kâfirleri
Ger anuñ lutfı hevâsı tamuya ide güzâr

Ger kıla kahrı yili bir lahza büstâne güzer
Âteşîn ola mizâcında kedû-y-ıla hıyâr

Ger bula ol şeh elinden hâsiyet ebr-i hazân
Kand bitüre sögüt laliledür serv ü çinâr

Düşmenüñ yavuz adı n’irede kim añıla
İt dahı işidür-ise bi’llah andan ide âr

N’ola sındı bigi hasmı ider-ise ıztırâb
Çün şehün havfından eriyüp ana irdi iztırâr

Ol gelenlere cevâb ol resme virdi pâdişâh
Çün benümsiz arañuzda olmasun bu gîr ü dâr

Bah ki nicesi müverred levn oldı gül-sitân
Gör ki nicesi mutavves-reng oldı sebze-zâr

Pâœişâhâ husrevâ şâhâ bahâr irişiben
Uş berâber oldı adlüñ bigi leyl-ile nehâr

Gel varalum mürgi-zâr içinde hoş işidelüm
Kim nicesi nâle ider ışk elinden mürg-zâr

Nûş kıl zerrîn-kadehden bâœe-i yâkût-reng
Kim bulıtdur gûher-efşân u hevâdur müşg-bâr

Gör ki nîce lâle vü nergis getürmiş hâreler
Bah ki nice tâze vü ter gül bitürmiş huşk-hâr

Taga bah kim yoluña nice zümürrüdler saçar
Bâgı gör kim ayaguña sîm ü zer ider nisâr

Lâle almışdur eline sebzede zerrîn-kadeh
Çünki gördi nergisuñ başında var-durur humâr

Kanda bahsañ lâle vü nesrîn-durur hem nesteren
Kanda varsañ nergis-i ranâ-durur serv ü arâr

Rûzigâruñ halini çün kim bilürsin nicedür
Komagıl câmı elüñden bir dem iy Cem zinhar

Tûtîye beñzer reyâhîn çevresinde serv-bün
Kevsere beñzer riyâzuñ arasında çeşme-sâr

Mevsüm-i güldür şehâ gül-zâr içinde oturup
Câm-ı gül-gûn virsün elüñe nigâr-ı gül-izâr

Bülbülüñ sâzın işidüp bir gazel geldi dile
Kim diler Zühre ki ide çengine destânın târ

Yazmadı can levhi üstine yüzüñ bigi nigâr
Nakş ideli ay u günüñ şemsesin sûret-nigâr

Fürkatüñüñ hasretinden gözlerüm yaşın gören
Dir ki hergiz görmedüm kim lal mevc ura bihâr

Gözlerümden dökilürken şem bigi hûn u âb
Nîşe düşmişdür aceb bilsem yüregüm böyle hâr

Kasdı cân-ısa gözüñüñ aña Bismi’llah fidî
Ben dahı cehd iderem kim gide boynumdan bu bâr

Ayaguña tuhfe ide-y-düm cânum olmasa-y-dı ayb
Tuhfe itmek ol azîze bir metâı ki ola hwâr

Zulmetini gicenüñ saçuñ bigi sorsañ nedür
Göklere çıhdı benüm âh u dütüninden buhâr

Ahmedî vasfın ider ol leb ü dendânınuñ
Anuñ-ıçun nazm oldı lal ü dürr-i şâh-vâr

İşidicek söz anuñdur gûş aña dutmah gerek
Ger hakîkat ger kinâyet ger mecâz ü müstecâr

Bahtiyârâ bu söze kimse cevâb eydür-ise
Gözlerümde nakşı itmege ani idem ihtiyâr

Olmaya gün nûrı resmi-y-ile hergiz münteşir
Ki ol ulu aduñ benüm nazmumla buldı intişâr

Niçe kim eshârda görine envâ-ı ziyâ
Niçe kim eşcârdan dirile elvân-ı simâr

Devletünüñ bâgı şöyle tâze olsun kim aña
Tâ ebed irişmeye nihnet hazânından gubar

Encüm olsun saña yâr ü âsumân olsun mutî
Devlet olsun saña hem-ren-baht olsun saña yâr

Ol ki sini tâcdâr eyledi kendü lutf-ıla
Düşmenüñüñ kahrı-y-ıla eylesün ol tâci-dâr

Ahmedi

Her kişi kim senüñ bigi dil-dârı var ola
Devlet aña muvâfık u ikbal yâr ola

Tâbı cemâlüñüñ n’ireye kim irer-ise
Gül-zâr açıla orada vü lâle-zâr ola

Zülfüñ kemendine irer-ise sabâ yili
Tâ haşr her-nefes ki ura müşg-bâr ola

Başuma tâc itmege ayaguñuñ tozı
Girür-ise ele şeref-i rûzigâr ola

Biz yarı üşbu cehd-ile bulamazuz meger
Yârı viren bize kerem-i Kird-i gâr ola

Âşık olana cevre tahammül gerek ki şem
Nûr anda olur ki varlıgı nâra nisâr ola

Terk ide ihtiyarını şöyle ki Ahmedî
Işkuñ yolında her ki diler ki ihtiyâr ola

Ahmedi

Gel gel ki senden ayru bu ayşuñ safâsı yoh
Hoş görelüm bu ömri ki dehrüñ vefâsı yoh

Bir dem bu ömr daœını zevk-ıla virelüm
Elden gelür-iken ki cihânuñ bekâsı yoh

Yigrek-durur hezâr riyâ ehli sûfiden
Bir sâfi ışk eri kim işinde riyası yoh

Ol yâr vaslını kıluram dâyimâ heves
Dünyîde göñlümüñ dahı ayruk hevesi yoh

Sabr eyle ışk derdine çâre diler-iseñ
Ki ol derde sabrdur ayruh devâsı yoh

Işkuñ yolunda menzile nicesi iriser
Ol kim belâ vü mihnete sabr u rızâsı yoh

Her kim bu yolda varlıgını terk eyleye
Bir ömri câviœân bula ki anuñ fenâsı yoh

Maşûka vaslını dileyen cevre sabr ide
Dünyîde râhat ola mı ki anuñ anâsı yoh

Çoh hasta-dil esîrî var ol câœû gözlerüñ
İllâ ki Ahmedî bigi bir mübtelâsı yoh

Ahmedi

Ne yaratmış-durur sini Hüœâvend
Ki saña kimse bulınmadı mânend

Lebüñi kanda bulıp kondı hâlüñ
Gereklü oldı meger bu tûtiye kand

Saçuñ neakl kodı ne dil ü dîn
Dahı n’ide baña bu pür-belâ-bend

Gözüñ cân mı diler aña fidî uş
Gerek âşık olan her cevre hursend

Tarîk ol bula yâruñ vuslatına
Ki ide mâsivâdan kat-ı peyvend

Ko vâız pendini ney n’eydür işit
Ki ide her nefesde saña biñ pend

Riyâyı ko Hakı bulmak dilerseñ
Riyâ-durur Hakuñ yolında pâ-bend

Mey-i sâfı küdûretden arıdup
Safâ virür aña ki ola hıreœ-mend

Mey ü neyle Ahmedî sözine gûş ol
Safâsuz sûfiyi ko ohısun Zend

Tefekkür it riyâyı zühd mi yig
Kıyâmet güni yâ fazl-ı Hüœâvend

Ahmedi

Bu nîce leb ki âb-ı hayât aña mât olur
Bu nîce kad ki tûbî aña iki kat olur

Gün yañaguñ safâsı-la nev-rûz olur uîd
Gice saçuñ hevâsı-la Kadr ü Berât olur

Gözüm katında Mısr-ıla Bagdâdı itme yâd
Derdüñde göz yaşum nice Nîl u Furât olur

Zülfüñ hevâsın anuñ-ıçun iderem heves
Kim câna ol hevâ-yı hoş asl-ı hayât olur

Zülfüñ esîri cevre gerek ide ihtimâl
Bu ışk yolıdur ki tolu müşkilât olur

Yâr ol-durur ki yârına itdügi vadeyi
Komaya yarına ki cihân bî-sebât olur

Hoş ider Ahmedî leb ü dendânuñı sıfat
Bu nice bahr-ı lü’lü vü kân-ı zekât olur

Ahmedi

Haziran üstümüzde dal dal
Moda çevremizde renk renk
İstanbul bin dokuz yüz elli beşinde
Çimenler altımızda sık sık
Bulutlar üstümüzde seyrek

Eteklerin moda yelkenlerinde
Elin omzumda sıcak
Belin kolumda ince
Gözün gözümde ürkek

Işık, gölge bir oyun
Çiçek, yaprak allı morlu
Haziran üstümüzde dal dal
Saçların yüzünde tek tek

Bir kuş, bir kanat tenimizde
Bir rüzgar, bir serinlik içimizde
Bir gök, bir deniz mavi mavi
Şarkı, bahçe düğün dernek

İstanbul bin dokuz yüz elli beşinde
Etek, yelken bir cümbüş
Yanak yanağa sürtünmüş
Elin omuzumda sıcak
Belin kolumda ince
Dilim kulağında titrek

Celal Sılay

I
Memelerim koparıyor
Yüzyıl süren bir yalnızlık
dile gelmişçesine
Nasıl nasıl bir sevinç yarabbi!
Ve ağrıya
ağrıya tabi,
ağraya
ağraya ağbi…
Nakkaş Tepe de ancak
bezmimize böyle gelmiştir
Gelincikleri ve Nazım Hikmet’leriyle
Yerbilimsel bir hapisten sonra

II
İçimdeki karanlığı patlatacağım
Zifiri bir su akacak
kamışımdan toprağa
Bir kedi yavrulayacak
köpek dişli bir kedi
Ve böğürtlenler köpürecek ağzından
Yedikçe
kendi
kendini
mayhoş
Ya da Posta Nazırı dedemden kalma
Mors’un en morundan bir karga
Konacak karşıki direğin doruğuna
Düşmanlarım öyle doldurmuşlar ki onu
Ne kadar taşlasan boş
oynamıyor yerinden
Ben kargadan korkmam ama
bunun gözleri baykuş
Ve tüyleri güngörmedik deniz dipleri kadar ıslak
Ve ötüyor
ötüyor
ötecek
Beni ışığa bağlayan
(Bağlayın beni ışığa!
Gerin telleri gerin!)
beni ışığa bağlayan
o gelin telleri
o gelin telleri
kopuncaya dek…
Akpembe bahar yelkenleriyle
Güneşin rüzgarına gerilmiş
bir badem ağacı gibi…
İçimdeki karanlığı patlatacağım
Ve beynimin en ölümcül yaşlarıyla
ağlaya
ağlaya
Yepyeni bir insan
pırıl pırıl bir can
bitecek toprağa…

III
İki çöpçü geliyordu karşıdan.
Biri
(Aynen Selahattin-i Eyyubi Haçlılar
Seferinden, sanırsın, pos bıyıklarıyla
Tarihin, süpürmeye gelmiş Prens Adalarını )
Öbürüne
(Marmara’yı bizim Yaşar Küklopsunun o
Anavavza gözüyle dünyanın en güzel
atlarının neredeyse ineceği e biraz
genişçe bir çakır su gibi görüyordu,
eminim)
Eyitti kim:
Halk Partisi’nin solunda bir parti olsa
Hiç dinlemez oyumu ona veririm

IV
Sevda Tepesinde geçen gün
Karşıki masanın altında
İki tane tavuk gördüm
Toprakla yıkanıyorlardı
Eşeledikleri çukurda
İnsanlar için de belki ölüm
Toprakla bi tür
Yıkanmaktır diye düşündüm

V
Üşüyor mu deniz
üstüne boşandıkça yağmur?
Ondan mı dersin
tüyleri böyle ürperiyor?
Ben de gidersem bi gün bu biçim bi sağnakta
Alı al moru mor bir sandal gibi acaba
Yıllar sonra yılmayıp yine
Çarpar mı yüreğim yurdumun sahillerine?

VI
Buket diye bahçeli bir meyhane vardı Yenişehir’de
Yıkıldı çoktan GİMA var şimdi yerinde
Kenarı küpelerle çevrili o küçücük havuzun
Yamacında bir masa
Cahit Ağ’beyle otururduk yaz gecelerinde
Fıskiyenin serpintisiyle sırılsıklamdı muşamba
Zaten Cahit’in gözleri daim yaşlı
“Şunu siliver!” derdi garsona
“Şu muşambayı siliver, mirim!”
Ne Cahit kaldı, ne Buket, ne fıskiye
Yine de bu bahar öğlesinde
Fıskiyenin üstündeki o kırmızı top gibi
-İsterse kalpten olsun, isterse-
Hop hop ediyor ya yüreğim bi düziye

VII
Ruhum sıkıldıkça, ruhum,
Mızrapsız bir tambur gibi
Apayrı bir hava çalıyor vücudum
Ruhum sıkıldıkça ruhum,
Senden ayrı, kendimden ve kentten ayrı
Apayrı bir hava çalıyor vücudum
Kalk gidelim, kalk gidelim başka yere!
Başka yere, başka yere, başka yere!
Ruhum sıkıldıkça, ruhum,
Cemil Beysiz bir tambur gibi
Kendi kendini çalıyor vücudum

VIII
Yalıların surları boyunca giderken Kanlıca’da
Duvarda bir gedik ilişti gözüme
Uydurdum gözümü deliğe:
Bir bahçe
Bahçe değil bir havuz
Havuz değil bir bahçe
Üstü nilüfer kesmiş silme
O nefti yapraklarıyla gelmiş
O aksarı çiçeğiyle
Ne hevesle gelmiş kim bilir bu güzelliğe!
İnsanoğlu beni görsün diye mi?
Bahçede oysa
Bahçedeki bir havuz
Bir havuz ki bir bahçe
Ne in var ne cin ne bey ne ağa
Surları da çekmişler dört bir yanına
Bizler de varmayalım diye bu uçmağa
Sade bir garibim yavru kurbağa
Serilmiş o ortası çukur
O sal gibi yaprağa
Yarı suyun içinde
Yarı yansımış ışığa
Pırıla pırıl yeşile yeşil
Rezil mi rezil
Başladı birden haykırmağa
Başladı inin cinin ağanın beyin
Ne kendi görüp ne kimseye gösterdiği
Çevresine bizler görmeyelim diye
Surlar çektiği
O kimsesiz güzele türkü yakmağa
Şairim ben
Benim işte o kurbağa

IX
Hep ölümü çalacak değil a Zangoç
Bu da
Sema’yla Asaf’ın kızına
Hoşgeldin demek için
Oysa
Ne kadar
Ne kadar
Ne kadar yalnız
Sanıyordum kendimi demin

X
Atkestanelerini geçen süvari ışıklar
Er-erken kaldırmış hanımellerini
tühallah üşüyecekler!
Ve zeytinler eski Rum tenteneleriyle
Esen yel!
Esen yel!
Kim gördü böyle gül yiyen horoz
Tanyeri kokuyor sesi…
Yuvarlandıkça sanki bayırdan aşağı
hapiste dolmuş bir şarap şişesi
Öbür horozlar da ayaklanıyor
merdiven nakışlı ibikleriyle
Ve balkonlardan sarkarken
düşleri bebelerin
bir albayrak yarışı gibi
Horozlar nev-icad ediyorlar denizi
Hırsızlar!
Hırsızlar!
Ve deniz
levent gölgeleriyle Turgut Reis’in
Bütün bu dizelerden alınıyor
Bir ala
bir mora kesiyor yüzü
Esen yel!
Esen yel!
Bu sabah
bir firardır
kan-davasından bir çocuk
Kuşluk vaktine kalmadan önce
Güneşin kurşunlarıyla vurulacak
Ve akşamladı mıydı çamlar
ve karadı mıydı
Tepelerde
Tepelerde
Öyle güzel ki esen yel
Esen yel!
Esen yel!
Bu sabah
ve bu bahar
bir firardır
Baruta koşan bir fitil
İfil
İfil
Öyle güzel ki esen yel!
Esen yel!
Esen yel!
Öyle güzel
Öyle güzel ki
Esmese de
Esmese de
Güzel

XI
İçimden bir his bırakmıyor beni ölmeceye.
İçimden bir his.
Bir his ki
Çapraz oturmuş denizin kıyısına
Taş
Taş
Taş
Derken bir GÜNEŞ!
Tıpkı Üsküdarda’ki
Şemsi Paşa Camisi gibi.
Sen iskeletlerle değil diyor bana
Sen iskelelerle kuracaksın cesedini
Ve öyle köpeksin ki sen
Öldükten sonra bile
Yılmaz’ın UMUDundaki
Paytonların ardından
Koşacaksın hep
Geleceğe
Çın
Çın
Çın
Ve karnımın gevşemesine karşın
Taş..larımdaki tarçın
Bırakmıyor beni ölmeceye
Evet diyemiyorum
Diyemiyorum ki evet
O hayırlı
O hayırlı geceye

XII
Ben de
Boğaziçi de bu bahar
Mavi sakalına erguvanlar takmış
Sarhoş bir İskele Babası kadar
Hem delikanlı
hem deliler gibi ihtiyar

Tutuldu tur ve tuba
Güneş ve ay
Ve bilcümle kâinat
Güya ki kurtulacaktı dünya
Onun ellerinde
Elleri havva
Oysa taştı duvardı kayalar
Keskin kılıç sivri mızraktı
Kül elenmişti başı
Yazısı kara
Sevdası bölünmüş
Çırılçıplaktı
Karnında belli belirsizdi yükü
Aktı sıcak yuvasından can
Ölümdü kuşatan çepeçevre yaşamı
Baktı perdelenmiş kirpiklerinin arasından
Elleri aşiret döğmeli kadınlara
Kadınlar kürtçe konuşuyorlardı
Dilleri telaş telaştı
Şaştı o an aklından geçenlere
Durdu üryan yalnızlığıyla boşluğa
Harami gölgeleri büyüyordu karanlıkta
Yangın yerleri çöldü
Yüreği hun bağrı delik deşikti
Acının eşiğini aştı
Yırttı tırnaklarıyla karanlığı
Çığlığı çölde çan seslerine karıştı
Yarık tabanlarıyla harmanilerini savuran kadınlar
Ağıta durdu
Kan ve ağu sızıyordu ezgilerinden
Kanında tan vuruyordu ağıt seslerine

Tutuldu tur ve tuba

rastlaşmasak bulanır kırbaç tutan gözlerin
ardındaki yalnızım, üfledin mumu gittin
uzakta uyuyunca sandın ki söner kandil
bir bakıma eksikti, her bakımdan çekinik
yakandan bir gül düştü, dağıttın ezip geçtin

denize sarı düştü, sen buna inanmadın
başını kaldırsaydın güneşteydi mavilik
dudakların birleşti açılmadı bir daha
topladın bavulunu gözyaşların döküldü
sığmadı ikimize bir kılıcın gezliği
dışına yuvarlandık birlikteliğin

ardındaki yalnızım, öncende küflü bir söz
yosun tutmuş bir milat sarkıyor çevremizden
omuzlarımız gergin o yükü taşımaktan
sana avam geliyor gece gelen su sesi
ben ise şarkılar besteliyorum ondan

yatkınım dudaklarını aralayan her söze
bohçan çözülse yeter, gönlü olur boşluğun
bir rüzgar efil efil seslese bu sükutu
akşamları çığlığı duyulur olur günün
yatkınım gözündeki o merdiven boşluğa
bakışların takılmış benli bir oruçluğa
gölgeni unutmuşsun bir gün geri almaya
geldiğinde hüzünden o parmağa bak

sen yokken ben senle nişanlandım, üzgünüm
bir genç kız ölüsünden yüzük yaptılar bana.

Alper Gencer

İnanmak, okun kalbe saplanmasıyladır. Aklımızın herhangi bir inancı onaması, inanmak için kâfi değildir. Bir başka elin devreye girmesi ve sizi kendine ait kılması gerekir. Gidip görmeyi çok istediğiniz bir yeri düşünün ve cebinizde beş kuruş yok. Tüm gayretinizle bilet parasını bütün etseniz dahi, o yere gitmeniz size bağlı/dair bir şey değildir. Bileti kesen, sizi bir vesaitin içine koyan, gideceğiniz yere sağ salim varmanızı sağlayan bir başka eldir. Evet, Allah dilediğine inandırır!

Hal böyleyken, bileti kesilen ve gideceği yere varan kardeşlerimiz de, karşılaştıkları bahçenin güzelliğiyle mi ilgili bilemem, çok geçmeden bir kibir başlıyor. Bazılarında, bu güzel bahçeyi herkesle bir an evvel paylaşmak isteğinden oluyor bu. Bazılarında ise, bu bahçeden gayrı bir yer olmadığı, olmaması gerektiği duygusu, birdenbire putperest bir düşünceye dönüşüveriyor. Peşi sıra, “bahçenin sözcülüğü”, “bahçenin sahipliği” gibi, durumdan olmadık vazifeler çıkarmaya başlıyorlar. Öyle ki, sürekli olarak bir bahçede olduğunu savlayan bu insanlara baktığınızda, bir bahçede olduklarını düşünmeniz neredeyse imkânsız!

“Elhamdülillah Müslüman’ım! ” deniyor! Elbette, Allah’a bu bahçe için şükretmekte hiçbir beis yok. Lakin bahçeyi tamamen gezip tozmadığımdan, ömrümün sonuna kadar bu bahçede kalıp kalmayacağımı henüz bilmediğimden, ben “İnşallah Müslüman’ım! ” diyorum. Yunus’un dediği gibi, her şeyin yarın Hak divanında belli olacağını son nefesime kadar unutmak istemiyorum.

Müslümanlık, bir süreçtir. Bu süreç, vardığımız bahçeyi gezdiğimiz zamana ve orada tattıklarımızla imtihan edildiğimiz her ana tekabül ediyor. İnsanın, mütemadiyen Müslüman olması, bu yakıcı kulluğun merkezinde ne kadar da güç! Gayretimiz galip gelirse bu bahçenin içinde, elhamdülillah öleceğiz. Bana kalırsa yaratılan herkes bu bahçenin içinde ya… Körün istediği bir göz misali, dolanıyoruz.

Peki, bu kadar elimizde olmayan bir inancın, kibri nasıl vaki oluyor? Acaba o bahçenin içine girip, sonra çıkarılanlar; gözlerini bürüyen ve hareket etmeyen bir bahçe resmini, sakın bahçe sanıyor olmasınlar! Öyle ya, o bahçenin içinde olsalar, oraya varmalarının sadece kendi gayretleriyle mümkün olmadığını görür, o bahçeyle ilişkisini kuvvetlendirmekten gayrı bir amaç gütmezlerdi. Ama bunlar, bahçenin içine girmeyenleri nasıl da kendi dünyalarının dışarısında bırakıyorlar. Sanki o bahçede doğmuş da, bir zamanlar kendisi de dışarıda değilmiş gibi!

Benim şahit olduğum bir başka şey de şu… Ömründe hiç o bahçeye girmeden, sadece bahçe resimlerine bakanlar var. Aileden ve çevreden duyduklarıyla, aldıkları tariflerle kendi çizdikleri resimleri anlatanlar var. Ve bütün bunları yaşayıp, bunlardan geçerek, o bahçeye hak kazananlar var. İnanmak, bu kalabalığın ortasında putları kırmakladır. Lakin bütün putları ortadan kaldırsak da, yine de biletimizin kesileceğe vakte kadar beklememiz gerekiyor.

Her ne şekilde inanıyor, daha doğrusu inandırılıyor olunursa olunsun, bu inancı kendisi için güzeller güzeli bir bahçe gibi görenler, bunun için asla kibre düşmemesi lazım. Herkesin Allah ile hiç kimseninkine benzemeyen biricik bir ilişkisi vardır. Aldığımız her nefes, yeni yollar devşiriyor. Herkes kendi bahçesini layıkıyla yaşasa, hepimizin aynı bahçenin farklı farklı köşelerinde olduğu ortaya çıkacak. Aynı bahçede birbirini göremeyen insanlar gibi olmayalım. Herkesin kendi yolu, kendi macerası vardır. Kendi inanma biçimlerimizi, kendi yolumuzu başkalarına dayatmayalım, sonra bir bahçede olduğumuza hiç kimseler inanmaz!

Dünyaya Yeni Söz Gazetesi, 23.06.2011

Alper Gencer

güzel anacığım,

bana başını belaya sokma demiştin. bela başıma soktu kendini. görenler şapka yakışmış diyorlar. sen görsen o şapkayı tek terlikte uçururdun başımdan. terlik konusunda ne kadar nişancı olduğunu ikimiz de gayet iyi biliyoruz. yo hayır sitem etmiyorum, o güzel ellerine sağlık, ben zaten çocuk gelişimcilerine zerre inanmıyorum. ayrıca bu topraklarda ‘terlik’ bir ata sporudur, sense potansiyel bir olimpiyat rekortmenisin. her neyse, mevzuya geleyim. bu ülkede ‘asgari ücret’ diye bir şey var. insani bir şey değil, lakin bir şekilde insana yakıştırmışlar. yakıştıranların insan olmadığı kesin. bu açıdan ‘asgari ücret’i hak eden esasen onlar. metropolde o paraya düşük biyolojik bir aktivite göstermek mümkün. yeni bir tür yaratmaya çalışıyorlar. ‘asgariler’ diye yeni bir yaşam formu tanımlanabilir her an. şöyle anlatayım. gram boyası diye bir boya var, bakterileri sınıflandırmak için kullanılır. gramla boyananlara gram pozitif, gramla boyanmayanlara gram negatif bakteriler denir. gram negatif bakterilerin mühim bir özelliği var. şöyle ki, hayat şartları nedeniyle kendilerini koruyan dış çeperlerini yitirince insanı öldürmeye niyetli kuvvetli bir toksin salgılarlar. ‘asgariler’ de onlara benziyor. ceplerinde gram para yok. ama bir gün hayat şartları nedeniyle onları çepeçevre saran o tahammül ortadan kalktığında, bu kahpeliği sona erdirecek bir toksin salgılayıp bu sistemin taaa… şey, çarklarını kıracaklar. evet anacığım, devrimden bahsediyorum. evet anacığım, bu sözcük seni ürkütüyor. ama işte seni bu sözcüğe karşı aşılamışlar. sen onu mikrop zannediyorsun ama o bizim ilacımız. bela meselesine gelirsek… bu adaletsizliğe nasıl susulur anacığım. bağırıp çağırıyorum, ne yapayım. itiraz edince ‘ananı da al git’ diyorlar. sen de tamam diyorsan, ‘anamı da alıp geliyorum’ demek istiyorum. ha bu arada, gelirken terliğini yanında getirmeyi unutma! devrimci ellerinden öperim.

oğlun alper

Alper Gencer