El yettikçe ahvalini sorardım
Şimdi unutulmuş izden usandım.
Ben derdim içinde derman arardım
Yüreği yakmayan közden usandım.
Postalın kopuğu koçaklanıyor
Deniz kabarınca, su aklanıyor
Hakikat arkadan bıçaklanıyor
Sohbete gücendim, sözden usandım.
Çınar gibi düşer evin direği
Korkunun bir adı işin gereği
Anaların kan ağlıyor yüreği
Görüp kızarmayan, yüzden usandım.
Hep lâf ettik, gelemedik yüz yüze
Aldandık arkadan söylenen söze
Bir gönülde iki sevda çok bize
Bire meyletmeyen özden usandım.
Geniş yaşar, dar günümü özlerim
Bilmem, dalgın dalgın neyi izlerim
′Ne durursun, ağlasana gözlerim′
Sendeki cilveden, nazdan usandım.
Zülfikar Yapar Kaleli
