Kıstırılan insanın sıkıntısını almalıyım yanıma,
İçbükey yalnızlığımı, kapıdan sızan ışığı,
Öyle apansız olmalı gitmem
Öyle çok yaraladı ki beni dünya
Bütün rezillikleri bırakıp gitmeliyim
Deniz içini çeker bende, kuşlar dalgın uçar,
Günden güne kof benliğini yükler hücrelerime
Ayak diretip insanca olan her duruşa
Bu şiiri yazdıran zorba.
İşte bu yüzden çekip gitmeliyim
Böylesi daha iyi. Yavaş yavaş
Yaprağı kemiren bir tırtıla dönmekten.
Kalırsa birkaç dize benden
Geçip gider içimden bir orman
İnsanî sözcükleri ver bana Kevser,
Suyun meraklı dilini, ışığın gölgeye düşen elini,
Annem öleli bir yıl oldu, oturduğu kanepedeki
Boşluğu ver. Bu nobran bu pörsük dünya
Avlamadan beni çekip gitmeliyim
