Oldı vâcib tedârük-i mâ-fât
Ki cihân cümle toludur âfât
Kalmañuz lezzetine dünyânuñ
Eksirû’ zikre hâdimü’l-lezzât
Ömr yil üzredür aña ne bekâ
Hâk su üzredür aña ne sebât
N’ide dirsiñ saña bu dâr-ı gurûr
Ki oldı şâœisi gussa cemi şitâb
Güli anuñ hârdur şarâbı humâr
Sıhhati illet ü hayâtı memât
İy cihândan vefâ bulam diyem
Bu ne fikr-i muhâldür heyhât
Gitdügi buraya gelen kişinüñ
Saña yitmez mi itibâr u ızât
Nesine garre olduñ eyyâmuñ
Ki toludur muhâvif ü kürübat
Anda dün gördügüñ sudûr u izâm
Bu gün olmiş-durur izâm-ı rüfât
Kibr atın sürme kim bu nat üzre
Bir piyâde ider seni şeh-mât
Ne heves itdüñ üşbu zindâna
Hâzır-iken hadâyık-ı cennât
Revh ü reyhândür ol ü sûr ü sürûr
Bu belâ vü fenâdur u zulümât
Ol makâm-ı melâ’ik ü melekût
Bu mekân-ı behâyim ü haşerât
Ol safâ suffesine irişesin
Mahv olur-ısa senden üşbu sıfât
Nefs âfetdür olma fitne aña
Ki her âfetden ire saña necât
Halkı terk eyle vü Hakı gözle
Ki kamu Hak-durur ale’l-hâlât
Ol-durur yidi çarh ü dörd erkân
Ol-durur iki kevn ü altı cihat
Bu taaddüd sıfat-durur vernî
Bir-durur bir bilâ-taaddüd-zat
Ne bu yirde var andan ayru sükûn
Ne hoœ ansuz bu gökde var harekât
Halk Hakdan cüœâ degül zîrâ
Sâye-i Hak-durur bu mevcûdât
Şahs u sâye ki sûretâ ikidür
Bir-durur fî’l-hakîka bî-şübehât
Ne anuñ buyrugında var illet
Ne anuñ sanatinde var âlât
Ne cihet muttasıl aña ne mekân
Ne zamân üstine geçer ne evkât
Ezel-ile ebed aña birdür
Ki ne mebde’ var aña ne gâyât
Emrine râm ü ilmine rûşen
Yir ü gök cüzv cüzv tâ zerrât
Yili oldur iden mürevvih-i rûh
Suyı oldur iden mümidd-i hayât
Vehmi nice irsün aña kim aklı
Yahdı fikrinde pertevi sübehât
Birligi varlıgından artuh fikr
İtme ki itmeye göñlüne feterât
Birlige döndüñ-ise gayrı unıt
Kılma tevhîd riştesin iki kat
“La” didüñ varlıguñı mahv eyle
Tâ ki ol lâ ögüñde olmaya Lât
Key nazar eyle varlıgına anuñ
Arş-tâ-ferş toludur âyât
Zerre zerre vücûdı yir ü gögüñ
Birligini ider anuñ isbât
İy ki sensin cemî-i halka ümîd
Neccinâ Rabbinâ mine’l-âhât
Rahmetüñ bahrına kerân yohdur
Fafü anna’z-zünûbe ve’z-zellât
Fazluñ-ıla bize inâyet kıl
Ki eylemez nef kimseye tâât
Kime kim sen terahhûm itmeyesin
Şerr olur cümle itdügi hayrât
Saña itdüm duâyı kim sensin
Vâhibü’l-fazlu sâniüd-daavât
Ol resûle bagışlagıl beni kim
Tâc-ı ümmet-durur Sirâc-ı Hüdât
Rûhı envâr-ı kudsedir mazhar
Göñli esrâr-ı gaybadur mir’ât
Evvelü’l-fikr ü âhirü’l-amel ol
Ki evvel eşcâr olur u pes semerât
Halka Hakdan vücûdı oldı anuñ
Rahmet ü lutf u nimet ü berakât
Halka oldur şefî ol gün kim
Tolu hevl ola arsa-i arasât
Ahmedî Ahmedî çü yâd idesin
Hoş revân it revânına salavât
Salavâtı-y-ıla bulınur anuñ
Afv ü gufran ü kurbet ü derecât
Añdugum-çun Muhammedüñ adın
Nefesüm oldı Îsevi nefehât
Ohıyalı Zebûr’ını Dâvud
Kimse işitmedi böyle hoş esvât
İdeli râst çengini zühre
Düzemedi bu resme hoş nagamât
