Ruhuñ ey gonca-dehen berg-i gül-i hod-rûdur
Dir gören zülf-i siyehkâruñ içün şeb-bûdur
Ruhlaruñdan ne ‘aceb bûse temennâ kılsam
Ey lebi gonca ‘izâruñ gül-i şeftâlûdur
Gerçi hâl u hatuñ âşüftesi çokdur ammâ
Beni dîvâne kılan silsile-i gîsûdur
‘Âşıkuñ ka’r-ı yem-i gussa-i hicrânuñda
Sadef-i dîde-i gam-dîdesi pür-lü’lûdur
Şol kadar cevr ider oldı baña çarh-ı bed-mihr
Sanki bir dil-ber-i meh-rûy u hilâl-ebrûdur
N’ola meyi itseler eş’âruna erbâb-ı safâ
Bâkıyâ şi’r degüldür bu bir akar sudur
