Son çiçekler, hep en tatlısıdır, Ovaların süslü goncalarının. Onların da ardından anılar, Hep hüzünlü, ama canlı kalır. Bir acı ayrılığın anısının, bazen, Sevecen bir buluşmanınkinden, Çok daha canlı kalması gibi.
Aleksandr Sergeyeviç Puşkin
E-posta hesabınız yayımlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir
