Bir kere aşkın ıztırabını, mihnetini çeken insan,
Bir kere sevip yorulan, herşeyden bıkan insan,
Gönlü buz tutmuş; bir daha hiç sevemez,
Artık başkası için gam yemez ve ah, demez.
Biter evvelki uçarılıkları, vakur olur,
Hiç açılmaz sevgiye, yumulan gözleri.
Sözleri ağırdır, kurşun gibi!
Artık ıslanmaz gözleri, gözyaşlarıyla
Artık, sâdece yalnızlığı, karanlığı sever,
Peygamber gibi, derviş gibi, uzleti sever.
Faydası yok, duygu ateşiyle yanan
Gönlü kül oldu, kömüre dönüşüp, hissizleşti.
Bu, ormanda bir ağacın, yıldırım düşmesiyle,
Canlılığını kaybetmesine, kurumasına benzer.
Artık o, sonsuza kadar dallanıp, budaklanamaz.
Bir kere yanıp söndü, bir daha yaprak vermez.
(Lermontov’dan tercüme)
