güz, resimlerde bir yaprak tekrarı hala
özlendiği odalarda açmayan nergis
ateşi mırıldanıyor kovulduğu bahçede,
şehrin yeni yağmuru yangınlardan habersiz
belleğin uzak anılarıyla veda;
büyük kalbine rüzgarlar çağıran çocukluğun
yoksul bir gülü övgüyle taşımasına
sen, yüzüne yurt arayan yolcunun güzelliği
gözlerinde bir gülümseme hazırlığı, derin
unutuluşların gövdesinde uyanmış
incesin, bir yaraya sarmak istemem seni
sen kendine küsersen belki ben de küserim
