Zülfüñ hevâsına beni irşâd itdi pîr
Çün gördi zühd olmadı göñlüme dil-pezîr
Çün zikr iden dudaguñı şîrîn olur mezâk
Çün fikr idem yañagunı rûşen olur zamîr
Cân tuhfe birbirem saña itmez sabâ kabûl
Dir ki ol azîze ayb ola tuhfe-i hakîr
Bir ukdesine irse saçuñuñ seher yili
Bâguñ dimâgı tola kamu müşg-ile abîr
Aksi cemâlüñüñ salar-ısa châna nûr
Yir yüzi ucdan uca ola cennet ü harîr
Zülfüñde göñlümi nice bulam ki orada
Ne cân u dil ki var-ısa olmış-durur esîr
Düşdi Ahmedî ayahdan anuñ dut elini kim
Sensin aña bu dünya vü ukbîde dest-gîr
